Recensie geschreven door Fatima. Gastblogster en lettervreetster.
Afgelopen weekend heb ik kennis gemaakt met Linda Howard. In deze top 100 lijst kwam het boek Dream Man voor, wat ik dus meteen ben gaan lezen. Ik ben voornemens om die lijst af te werken, dus hou je vast. Met in het achterhoofd dat ik op dit blog nog een post over Prey van Linda Howard was tegengekomen, heb ik die ook maar meegenomen in mijn luieren-met-een-aantal-boeken weekend. Maar de eerste kennismaking met Howard was dus in de vorm van Dream Man. Ik moet zeggen dat ik gezien de nummer-1-notering vrij hoge verwachtingen had, te meer omdat ik It Had To Be You al gelezen had, waarmee Dream Man een eerste plaats in de lijst deelt. En It Had To Be You is absoluut een nummer-1-notering waard. Daarbij kwam de naam van Howard meerdere malen voor in die lijst, dus dan zal het wel goed zijn. Tot zover mijn logica.
Dream Man in een notendop: het medium Marlie Keen probeert de ruige politiedetective Dane Hollister te helpen met het vinden van een seriemoordenaar, struikelt en tuimelt bovenop zijn immer erecte geslachtsdeel. Van de detective, hè. Niet de seriemoordenaar. Enfin. Verfrissend aan dit boek is het feit dat de liefdesscenes gewoon door normale mensen ondergaan worden. In gewone-mensentaal. Dit is nog een tandje sterker in haar veel recentere boek Prey, waarbij de seks niet begeleid wordt door een onzichtbaar team van magische elfjes die kleurige regenboogjes en sprankelende sterren over het vrijende paar uitstrooien. (Ik hou van Susan Elizabeth Phillips, maar die heeft daar echt een handje van. Geen idee wat die rookt als ze liefdesscenes schrijft.) Kortom, de seks in de boeken van Linda Howard is het soort ontzettend goede seks die stervelingen zoals jij en ik ook wel eens zouden kunnen hebben. Vind ik leuk. Dat is dus een plus voor Howard. Ik twijfelde heel af en toe aan het genre: las ik nou een romance novel, of een thriller? Mijns inziens mocht de focus wat meer op de twee geliefden gelegd worden. Dat gevoel had ik ook sterk bij Prey en ik ben het eens met de inhoud van de review van Prey hierover: er worden te veel passages besteed aan de gedachtegang van moordenaars en dergelijke, waardoor het liefdesverhaal eigenlijk een beetje ondergesneeuwd raakt. Maar evengoed zijn het liefdesverhalen, waarbij het mij stoorde in het geval van Dream Man dat we weer de zoveelste ik-heb-niet-door-dat-ik-verliefd-ben gast aan onze broek hebben hangen. Kom op, zeg. Gelukkig was dat in Prey niet het geval: hoofdpersoon Dare (Dane, Dare, kan jij het nog volgen?) weet gelukkig wel wat ie voelt en aarzelt niet om dat te uiten. Heer-lijk. Ik ben echt wars van die mannelijke hoofdpersonen die van voren niet weten of ze van achteren nog leven wat betreft hun gevoelens. Sukkels. Maar gelukkig maakt Dane veel goed met zijn bedprestaties. Prrrr.
[bol_product_links limit=”undefined” block_id=”bol_502e34a08baa1_product-link” products=”1001004000978613″ name=”dreamman” sub_id=”” background_color=”FFFFFF” text_color=”CB0100″ link_color=”0000FF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″]
Eventjes over de titel, he. Dream Man. Maar hoe dan? Ik ben die twee woorden in deze combinatie ergens in een passage op ongeveer driekwart van het boek eventjes tegen gekomen, en daarmee werd ook nog eens de moordenaar bedoeld. Huh? Van alle titels die je voor dit boek kunt bedenken, hoe kom je in hemelsnaam op Dream Man? Om een lang verhaal kort te maken: ik kan niet zeggen dat ik dit boek in de categorie It Had To Be You vind vallen, maar ik ben voornemens om veel meer van Linda Howard te gaan lezen, omdat haar schrijfstijl en de normaliteit van haar hoofdpersonen mij goed bevalt. Daar hou ik van, liefdesverhalen met een hoog it-could-happen-to-you gehalte. Wordt vervolgd!