De eerste 30 bladzijden van het boek To Die For van Linda Howard irriteerden in hoge mate. Ik dacht, dit leg ik weg, dit lees ik niet verder.
Maar het is wel een nieuwe Linda Howard dus ik kon me toch niet voorstellen dat dit niks zou zijn. Doorzetten dus. En ja hoor. Na de 30ste bladzijde zat ik helemaal in het boek en kon het niet meer wegleggen.
Totaal in het verhaal en vrijwel iedere bladzijde zat ik te grinniken of las een zin nog een keer over omdat die zo leuk was.
Maar zoals gezegd, je moet er even doorheen en niet opgeven. Hoe komt dat?
Het is namelijk een boek in de IK-vorm. En niet zomaar een IK-vorm. Als je het leest is het net alsof je tegenover een eindeloos babbelende vriendin zit waar geen speld tussen te krijgen is.
De eerste bladzijden denk je: “Hou nou eens je mond” maar na korte tijd merk je dat je voortdurend moet lachen om wat ze zegt en dat het ook nog een heel spannend verhaal is en dan wil je nog maar één ding en dat is dat ze vooral doorgaat met praten.
Een ontzettend leuk boek !
Ik denk dat de ik-vorm meestal wennen is en dat de grootste gewenning bestaat uit het feit dat je moet wennen dat het boek als het ware tegen je praat (i.p.v. dat je ‘hun’ verhaal leest). Soms pakt het heel goed uit en zit je lekker te luisteren, soms wordt het nooit wat en zit je naar een heel vervelend persoon te luisteren.
Wat een mooi bewerkt plaatje !