Recensie geschreven door Fatima. Gastblogster en lettervreetster.
Verwachtingen. Meestal als ik begin aan een compleet nieuw liefdesverhaal, zijn deze verwachtingen hooggespannen. Met name bij stand alone boeken is dat het geval. Om teleurstellingen wegens te hoge verwachtingen te voorkomen, doe ik uiteraard een klein beetje deskresearch, voordat ik mijn kostbare tijd in het lezen van dat specifieke liefdesverhaal steek. Een handige richtlijn is een romance top-100, maar ik moet toegeven dat ik kennelijk ook hoge verwachtingen van zo een lijst heb.
Een boek wat meermaals voorkomt in verschillende top-100’s: The Windflower van Laura London, oftewel Sharon en Tom Curtis. Een schrijversduo, lijkt me. Nu heb ik nooit begrepen hoe je samen een boek kunt schrijven. En naar blijkt: Sharon en Tom begrijpen het ook niet. Maar ze hebben het toch gedaan en het resultaat: The Windflower. Om terug te komen op die verwachtingen: het boek kwam ook ter sprake in de ultieme romance-guide Beyond Heaving Bosoms. Mijn interesse was uiteraard gewekt, daar de dames van ‘Smart Bitsches, Trashy Books‘ weten waar ze over praten.
Nu. The Windflower is werkelijk waar de meest onsamenhangende, chaotische, van-de-hak-op-de-takkige, humorloze en langdradige roman die ik tot nu toe heb gelezen. Lag het aan mijn verwachtingen? Misschien. Misschien ook niet. Ik begreep werkelijk waar niets van het verhaal: eenhoorns, de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog, piraten, een varken op een schip, homo-erotische relaties die niet homo-erotisch zijn, portrettekeningen, een onbewoond eiland, een hertog/spion, kinderen die piraatje spelen (ze zijn allemaal 16 en 18 en 20), sex met kittens en ergens een beetje als een Zwaan-Kleef-Aan iets van een lovestory. Ik kan er geen chocola van maken.
Een blurbje:
Merry Patricia Wilding, an 18 year old American, is accidently kidnapped by a band of pirates led by ruthless Captain Rand Morgan and his second-in-command (and half-brother), the drop-dead gorgeous Devon Crandall. The majority of the book takes place aboard the pirate ship, the “Black Joke”, as Merry gradually and believably matures from a innocent, helpless girl to a more capable, confident young woman.
Dit boek heet The Windflower, wat een koosnaampje voor Merry is. Daar hebben ze de plank tenminste niet misgeslagen: het gaat ook over Merry en haar kinderlijke avonturen. De liefdesrelatie met Devon is vrij oppervlakkig, de vriendschappelijke relaties die Merry heeft met leeftijdsgenootjes Cat en Raven zijn veel diepgaander en begrijpelijker. Devon hangt er een beetje voor spek en bonen rond en is vooral bezig met andere dingen. En Merry heeft een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. De ene keer is ze oerdom, angstig en timide. Twee minuten later is ze opeens soort van brutaal/sarcastisch. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat je dat automatisch krijgt als je twee mensen, een man en een vrouw, over een en dezelfde persoon laat schrijven. Het schijnt een coming-of-age verhaal te zijn, in de mix met het uitgekauwde onschuldig-meisje-ontvoerd-door-piraten en het-grote-misverstand thema. Ik vond het slecht. Beyond slecht.Waarom een heleboel reviews van dit boek echt lyrische litanieën zijn, is me een raadsel. Althans, een van de reviews was “this book is one you will read over and over again!” Ja, omdat ik er de ballen van snap. In werkelijkheid wist ik niet hoe snel ik lappen tekst moest overslaan. Frustrerend genoeg haperde mijn e-reader ook nog eens bij dit boek, waardoor het eeuwen duurde voordat de volgende pagina geladen was. Ik heb mezelf wel gedwongen om tot het einde door te blijven ‘lezen’, om te kijken of er nog een of andere climax zou komen. Maar het verhaal bloedt gewoon een beetje dood. De focus van het boek ligt ook niet op het liefdesverhaal blijkbaar, maar op de ontwikkeling van de hoofdpersoon Merry. Ja, daar moet je maar van houden. Persoonlijk is dat niet de reden waarom ik een romance novel zou lezen. Ik wil vuurwerk. Passie. Hartstocht. Mocht je dat ook verwachten in een romance novel, dan kan je deze overslaan. Graag gedaan.
Hier een eerdere blog over de Windflower van Laura London