Soms, nou ja soms, meer dan soms ben ik in een stemming om te lachen en vrolijk te zijn. En soms, echt soms, ben ik in een donkere stemming. Het boek wat je aan het lezen bent moet bij die stemming passen want anders kan het verkeerd vallen. Dan lijkt het boek je niks terwijl het wel een goed boek is als je het op een ander moment gepakt zou hebben.
Daarom leg ik een boek weleens weg na een aantal bladzijden om het later weer op te kunnen pakken. Als de wolken donker en somber zijn lees ik Laura Kinsale. De topschrijfster als het gaat om donker en zwart en verdrietig. Maar wel prachtig. Altijd prachtig. Maar nu schijnt de zon en wil ik lachen en stekelige en scherpe dialogen lezen. Iedere bladzijde moet er wel iets te grinniken zijn of een moment dat je denkt: “Oh, wat scherp, hoe verzin je het”. In zo’n stemming lees ik Rachel Gibson, Jacquie D’Allessandro of Susan Elizabeth Phillips. Op dit moment is dat Rachel Gibson dus dat wordt weer veel grinniken vandaag.
Alleen de covers van die leuke boeken. Daar mogen ze weleens iets aan doen.
Dat is precies zoals ik er ook over denk. Soms maakt het niets uit en soms moet een boek gewoon bij je stemming passen. Het is overigens ook wel weer vaak zo dat een boek m’n stemming bepaald. Na het lezen van een boek met geweldige, spetterende en hoe-verzint-ze-het dialogen heb je soms je sombere bui helemaal van je afgelezen. Omgekeerd gebeurt helaas ook wel eens en dat is dan minder (maar dan gaat het meestal wel om een indrukwekkend boek en dat is ook wel wat waard). Lastige gewoonte soms, dat lezen ;-).