ChasingDreams Beoordelingen Forum

Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Ontzettend leuk boek. Zij is ontzettend eigenwijs en heel rebels. Hij prikt daar doorheen en is erg van haar gecharmeerd, maar wordt ook wel "gek" van haar. Het enige jammere vond ik dat ze wel èrg vaak de verkeerde conclusies over bepaalde dingen trokken (vooral hij) en dan ruzie kregen en op sommige momenten dreigde het boek wat langdradig te worden. Maar desondanks heb ik er erg van genoten. De schrijfstijl van McNaught spreekt me enorm aan. Sommige dingen lijken in het begin onbenullig maar spelen verderop in het verhaal ineens een "belangrijke" rol. Soms moest ik ook erg lachen om de subtiele humor waardoor je soms de sfeer heel goed kan inschatten. Een voorbeeld moet ik jullie gewoon vertellen, al komt het natuurlijk niet zo goed over als je de hoofdpersonen en het verhaal kent, maar ik probeer het toch.......
De broer van de hoofdpersoon vraagt aan de drie dames die in hun gezelschap zijn: "een glaasje wijn dames?" "Vanessa en Whitney knikten en de hertogin onderdrukte de neiging om een hele fles te vragen."
Hieruit kun je dus opmaken dat de sfeer uiterst gespannen is en ik zie de situatie dan al helemaal voor me. Knap als je zo kan schrijven. Ik ga nu gauw aan het vervolg hierop beginnen, kijken of dat net zo'n leuk boek is.

Hélène d.d. 01-04-2004

--------------------------------------------------------------------------------

Wat je gelijk hebt. Ik ben ook een groot fan (1.60 m.) van Judith McNaught. Al haar romans zijn echt steengoed of het nu een historische of een hedendaagse is. Je hebt wel gelijk met die verkeerd geïnterpreteerde opmerkingen en/of gevoelens. Maar ik geloof dat inherent is aan een historische roman, bij de ene is het alleen nadrukkelijker aanwezig.

Mijn cijfer: Van mij krijgt dit boek ook een hele vette voldoende, mijn cijfer is een 8,5.

Priscilla d.d. 01-04-2004

--------------------------------------------------------------------------------

Ik heb het boek net uitgelezen en ik vond het echt een superboek! Dit is nou een echte HR zoals ik ze het liefst zie.
De vrouwelijke en mannelijke hoofdpersoon zijn allebei goed omschreven karakters, je leest ook van allebei hun gevoelens en gedachtes. Zo kun je met allebei meelezen en begrijp je de misverstanden tussen hen, die telkens weer ontstaan. De dialogen tussen man en vrouw zijn ook heel leuk opgeschreven, zij geeft echt een goed weerwoord aan hem. Ook is er veel zinderende spanning tussen hen en het leest heel lekker. Man en vrouw zijn echt een droompaar samen.
Het verhaal is sprankelend en lang. Ik kon het boek echt niet wegleggen en wilde telkens alleen maar doorlezen. Ik vond het jammer toen ik het boek uithad.

Mijn cijfer: Ik vind eigenlijk alles goed aan dit boek. Ik geef het een dikke 9, omdat ik eigenlijk geen 10 geef, maar anders kreeg hij een tien.

Marita d.d. 29-09-2004

--------------------------------------------------------------------------------

Ik vond Als een wilde furie absoluut haar beste boek. Ik weet niet hoe de boeken zijn van McNaught die niet in het Nederlands zijn uit gebracht, maar van de vertaalde boeken is dit echt de beste.

Elly d.d. 29-09-2004

--------------------------------------------------------------------------------

Zwoegend, knarsetandend en voortploeterend heb ik dit boek uitgelezen..... bijna.
Toen het zoveelste misverstand zich op blz. 278 aankondigde kreeg ik het écht niet voor elkaar de resterende 26 bladzijden nog te lezen en heb ik het boek met een zeer definitieve klap gesloten!
Het begon allemaal wel aardig, een rebelse meid en een stoere man. Maar toen.... toen verviel het verhaal in misverstand na misverstand. De misvertanden stapelen zich zo hoog op dat ik alleen maar kon denken: heb eens één goed gesprek met elkaar en los het op, zeg!
Whitney (de wilde furie) is vaak verlegen, uitermate kinderachtig en met grote regelmaat geeft ze blijk van een gebrek aan intelligentie.
En Clayton.... hij begon als een lekkere stoere vent, maar nadat hij Whitney heeft verkracht (en daar een belachelijke reden voor aandraagt) is het voor mij met de man gedaan. Wat een eikel!
Ook heel irritant vond ik het dat hij Whitney steevast met 'kleintje' aanspreekt. Dat hij 15 jaar ouder is dan zij wil ik nog wel over het hoofd zien, maar dat hij de ongelijkheid in hun volwassenheid én in hun relatie steevast benadrukt door haar 'kleintje' te noemen vond ik hoogst onaangenaam.
Nee, dit boek kon mij niet bekoren.

Mijn cijfer: 5 (omdat het allemaal wel goed begon met een aantal leuke dialogen)

Petra d.d. 29-05-2005

--------------------------------------------------------------------------------

Ik heb dit boek net gelezen en ik moet zeggen dat ik de mening deel van Petra.
De eerste ruim 220 blz waren leuk, er zat zelfs humor in, maar toen veranderde het boek in een nachtmerrie. De misverstanden waren niet leuk meer, als je eindelijk weer door een misverstand heen gelezen had kreeg je vlak erna de volgende weer, en dat een paar keer achter elkaar.
Ik moest gisteravond nog zo'n 15 blz, maar ik ben gaan slapen en heb ze net pas gelezen en om nu te zeggen dat je daar van opknapt... de liefde kwam echt pas op de laatste blz weer goed.
Verder vond ik het wel goed geschreven en dan bedoel ik het inleven van het boek, maar het verhaal op zich was vreselijk; twee derde van het boek was goed en een derde verschrikkelijk.

Mijn cijfer: voor het begin een 8 en het laatste gedeelte een 1, blijft het gemiddelde over van een 4,5

Sonja d.d. 05-06-2005

--------------------------------------------------------------------------------

Het is zéker mijn soort roman!! Alleen: McNaught heeft er de verkeerde karakters in gezet.
Zoals ik al zo vaak heb geschreven hou ik wel van een 'overheersende' man, hij mag hard zijn, etc. Een traantje mag er af en toe wel vallen, maar dan alleen bij een heldin die juist door alles als een sterke tante tevoorschijn komt!
Ik moet helaas concluderen dat Clayton uiteindelijk een ontzettend onzekere man blijkt te zijn, te driftig, soms tegennatuurlijk. En dat het met Whitney de tegenovergestelde richting uitloopt die ik graag zou willen zien. Heel erg jammer!
Toch had het een heel goed verhaal kunnen zijn als er een aantal misverstanden uitgehaald zou zijn en eh ….., en daardoor ook een stuk korter was geweest.
Dus op een gegeven moment, al heel snel eigenlijk, (ik moest toen aan Petra denken die het einde niet heeft gelezen) begon ik te 'alinea-hoppen' (las alleen de eerste regel van een alinea). En dat scheelde natuurlijk. Maar toch heb ik lang over dit boek gedaan, omdat het mijn concentratie niet kon vasthouden.
Het 'gekriebel' begon al bij mij toen Whitney niet eens een spelletje schaak mocht winnen van de schrijfster. Met een paardenrace tussen C en W verloor ze op een neuslengte!
Uiteindelijk had ik het bijna helemaal gehad toen, bij het zoveelste misverstand, W dacht: "Dat C haar baby verstootte was tot daar aan toe ….". Ongelofelijk!! ('k Moet er wel even bij zeggen dat zij nooit het kind weg zou laten sturen. Anders denken de potentiële (…) lezeressen dat het écht hélemaal niet te pruimen is).
Maar door alle misverstanden (al dan niet opgelost en de eventueel nog komende), heb ik eigenlijk geen vertrouwen in hun toekomst. En dat vind ik heel erg jammer!

Hanny d.d. 09-06-2005

--------------------------------------------------------------------------------

Ik sluit me aan bij de negatieve meningen. Ik vond het begin echter wel leuk, hoe ze van een wild en lastig meisje veranderde in een mooie gewilde vrouw. Dat deel was O.K.
Maar inderdaad het boek begon zichzelf te herhalen en de hoofdpersonen werden minder aardig naarmate het verhaal vorderde. Ik kreeg steeds minder feeling met ze!
Kortom, ik voelde op het laatst niks meer voor deze mensen en had zoiets van: Zoek het uit jullie!!!!! Het intereseert me geen bal meer!!!
Eigenlijk moet je gewoon ergens halverwege stoppen met lezen, dan is het allemaal nog te pruimen.

Mijn cijfer: omdat ik het begin wel aardig vond krijgt het boek toch nog een 6-

Maaike d.d. 12-06-2005

--------------------------------------------------------------------------------

Na alle verschillende beoordelingen heb ik het boek toch maar gelezen. Ik was zo nieuwsgierig dat ik het niet kon laten liggen.
Tsja, wat zal ik er over zeggen.. het begint goed. Heel goed zelfs. Gevatte opmerkingen, een heerlijk kat en muis spel, leuke karakters.
Clayton is de typische arogante stoere vent. Hij zegt wel hele lieve dingen, zoals bv zijn reactie als Whitney vraagt waar zijn huis is: "Waar jij bent." Zwijmel, dat zijn toch de woorden die iedere vrouw horen wil!
Whitney was inderdaad af en toe kinderachtig, en terwijl zij in het begin wordt omschreven als intelligent (ze kan zoveel talen spreken etc etc) komt dat niet echt duidelijk naar voren. Ze komt tot hele vreemde conclusies en wil koste wat kost gelijk hebben.
Ook haar verblindende adoratie voor Paul kwam mij al gauw mn oren uit. Dat het ook zooo lang duurt voordat ze haar oogkleppen afdoet haalt de vaart een beetje uit het verhaal. Ik had hem allang gedumpt en was voor Clayton gegaan!
En ja, dan de beruchte fout van Clayton. Ok, hij lijdt er wel onder ("Ik heb haar zo'n pijn gedaan, *snik* " is aandoenlijk), maar dat is geen excuus. Verkrachten doe je niet!
Dat Whitney ondanks alles wat hij haar aandoet toch van hem blijft houden.
Bijna tegen het eind is alles nog in orde: ze zijn getrouwd, houden heel erg van elkaar, alles lijkt OK... maar nee hoor, er moet nóg een misverstand in verwerkt worden!!!
Toen had ik het eigenlijk wel gehad... zoveel misverstanden die makkelijk opgelost zouden kunnen zijn als ze alleen maar met elkaar zouden praten. Ze zijn toch beiden volwassen?! Dat Whitney steeds weer terug slaat is wel te bewonderen, ik zou het denk ik allang hebben opgegeven.
Ok, dus het plot rommelt door alle misverstanden, maar daardoor kwamen er wel veel emoties los. Ik heb menig traantje weg moeten pinken! Voor mij is een boek geslaagd als ik echt helemaal IN het boek zit, mee zit te huilen en te lachten. In dat opzicht was het een heel goed boek.

Mijn cijfer: Alle plus en minpunten opgeteld kom ik op een 7-

Nol d.d. 20-06-2005

--------------------------------------------------------------------------------

Zalig boek, heb hem in één nacht uit gelezen (daarna nog vele ander keren). Whitney is de hoofdrolspeelster waar ik mij wel in kan vinden, een echte wildebras. Haar kinderlijke verliefdheid op Paul is alleen wel wat irritant (hij is een softie).
Geef mij Clayton maar, mmmmmm. Vind de passage wel leuk dat hij haar laat gaan als ze hem een afscheidskus geeft. Zij is kwaad omdat hij niet reageert en hij is kwaad op zichzelf omdat de kus hem veel meer doet dan hij zou willen. De scène op het eind als Whitney naar zijn huis komt (om het weer goed te maken) en Clayton zich met een andere vrouw verloofd heeft, is ook heel erg leuk. Zo kan ik nog wel even doorgaan, je moet het gewoon gaan lezen.

Mijn cijfer: 10

Wendy (via mail) d.d. 09-04-2006

--------------------------------------------------------------------------------